Каляды і Новы год — святы, калі павінны збывацца ўсе жаданні, калі ніхто не павінен застацца без падарунка, калі вочы кожнага чалавека, асабліва дзіцяці, павінны свяціцца радасцю. І гэтую радасць можам запаліць мы з вамі, кожны чалавек. Так разважалі вайскоўцы 52-га асобнага пошукавага батальёна.

Гэтыя людзі не прывыклі адкладваць справу ў доўгую скрыню: сказана — зроблена. Грошы хай сабе і не вялікія, затое ад шчырага сэрца. Увагу сваю скіравалі на дзіцячыя дамы сямейнага тыпу. Задуму вайскоўцаў падтрымала і галоўны спецыяліст аддзела адукацыі, фізкультуры і спорту райвыканкама Наталля Бахарава:

— Самы лепшы спосаб надаць новы імпульс жыццю дзіцяці-сіраце або сацыяльнаму сіраце — гэта ўсынаўленне. Аднак на такі рашучы крок адважваецца далёка не кожны. Таму наступная аптымальная форма для такіх дзяцей — дзіцячы дом сямейнага тыпу. У двух такіх дамах зроблены максімальныя ўмовы для сацыялізацыі дзяцей. Яны на свае вочы бачаць ролі маці і бацькі, бацькі-выхавальнікі служаць ім наглядным прыкладам, як ладзіць сваё далейшае жыццё. Бацькам-выхавальнікам вельмі цяжка, бо яны ўсю працу выконваюць самі, у іх няма тэхнічных работнікаў, медсястры, сацыяльнага педагога, якія ёсць у сацыяльным прытулку. Таму лічу правільным па магчымасці падтрымаць выхаванцаў дзіцячых дамоў і іх бацькоў-выхавацеляў.

Спачатку завіталі ў дом Наталлі і Уладзіміра Міхайлавых. Дарослыя і дзеці ўжо чакалі гасцей, у вялікім пакоі свяціла-пералівалася святочнымі агнямі і гірляндамі ёлка. Хаця, варта прызнаць, дзеці спачатку прыціхлі і крыху раздумвалі, як падыходзіць да такіх непрывычных візіцёраў — высокіх, моцных, асабліва адзін — у вайсковай форме з бліскучымі зоркамі на пагонах.— Падпалкоўнік Аляксандр Трубека, камандзір 52-га асобнага пошукавага батальёна, — пазней прадставіўся ён.Яго памочнікам быў намеснік камандзіра па ідэалагічнай рабоце капітан Андрэй Зінкевіч:— Добры дзень, дарагія дзеці, мы прыехалі да вас у госці па даручэнні Дзеда Мароза, ды не з пустымі рукамі. А як вы жывяце, як вучыцеся, ці дапамагаеце сваім бацькам? Ці слухаецеся іх?

— Так! Так! Дапамагаем! — дружна адказвалі дзеці.
У той час дома былі Валодзя Валевіч, Уладзіслаў Дворак, брат з сястрычкай Косця і Паліна Негнядовічы, Сняжана Целяпень. За час працы дзіцячага дома праз яго прайшлі каля 20 дзяцей. Першыя выхаванцы ўжо выраслі, у хуткім часе самі абзавядуцца сем’ямі, аднак не забываюць пра дом, па-ранейшаму лічаць яго сваім, перыядычна прыязджаюць, наведваюць. Вось і ў бліжэйшыя навагоднія святы патэлефанавалі бацькам, Наталлю і Уладзіміра называюць толькі так і ніяк інакш, і паведамілі, што абавязкова будуць збірацца.

— Сустрэць, накарміць, размясціць — прыемныя клопаты, — кажа мама.
За кубачкам чаю госці і гаспадары разгаварыліся, кожны распавядаў пра свае сямейныя сітуацыі.

— Мой сын дужа любіць хадзіць у дзіцячы сад, — кажа Аляксандр Пятровіч, — любіць, калі прыходзіць першым. І ён шчаслівы, што прыйшоў раней за ўсіх. А зараз там рыхтуюць навагоднія ранішнікі. Разважаем, у якім касцюме быць.
— Адзін з нашых старэйшых аднойчы на ранішнік захацеў прыйсці ў касцюме мышы, — падхапіла тэму Наталля Мікалаеўна. — Сшыла шыкоўны касцюм, з доўгім хвастом. Гэта было запамінальна. Тым больш, што дзеці ў апошнія гады ўсё радзей і радзей прыходзяць на святы ў карнавальных касцюмах…

— А я помню, як хацеў, каб мне на школьны ранішнік пашылі касцюм разведчыка Шцірліца, — прыгадаў Андрэй Зінкевіч. — Маме нават сказаў, але тая мая юнацкая задума так і засталася нерэалізаванай. А зараз уяўляю, як бы мяне сустракалі, калі б прыйшоў я ў той форме. І дакажы потым, што ты Шцірліц, а не Мюллер.

* * *

Потым завіталі ў суседні дом, дзе гаспадарыць Людміла Іванаўна Шнітко. Разам з ёй гасцей сустракалі Ваня і Дзіма Смажэўскія, Лёша Разумаў апрануў касцюм снегавіка, а Стас Атрашкевіч — сабачкі.— Добры дзень, дзеці! Віншуем вас са святам! Вам прынеслі падарункі ад Дзеда Мароза. А вы ці вывучылі навагоднія вершыкі?

Ад нечаканасці хлопчыкі трошкі сумеліся. Аказалася, што яны вершаў навагодніх і не вучылі. Ваня з Дзімам збіраліся вывучыць па адным да ранішніка, але не паспелі.

— Добра, — пагадзіўся Андрэй Зінкевіч, — наступным разам, калі прыйдзе Дзед Мароз асабіста, абяцайце, што будзеце падрыхтаванымі, парадуеце яго вершамі і песнямі.
Пасля гэтага гасцей запрасілі на кубачак чаю. Людміла Шнітко падзякавала:

— Ведаеце, мячыкі вельмі дарэчы. Так склалася, што ў нас на выхаванні апошнім часам пераважна хлопчыкі. Прычым дзеці гэтыя, так бы мовіць, нетыповыя — у камп’ютарах і мабільных тэлефонах сядзяць няшмат, аддаюць перавагу актыўным гульням на свежым паветры. Футбол, валейбол — іх любімыя заняткі. За лета парвалі амаль усе мячыкі, таму цяперашні падарунак дарэчы. А зараз, хоць і зіма, снегу і марозу няма. Летась з першымі маразамі каля спартыўнага комплексу залівалі лядовую пляцоўку, дык мы хадзілі туды.
Хлопцы па гадзіне і больш каталіся на каньках, ганялі ў хакей. І сёлета яны не могуць дачакацца лёду. Самі бачылі: у калідоры вісяць канькі, ляжаць нераспакаваныя клюшкі.

Афіцэры ўспомнілі сваё юнацтва, калі яны, яшчэ да эпохі навамодных гаджэтаў, з сябрамі днямі напралёт прападалі на спартыўных пляцоўках. Прыйшлі да агульнай згоды:

— Выдатна, што вашы дзеці актыўныя, не закідаюць фізкультуру і спорт. Бо гэта здароўе, запас, закладваемы на далейшыя гады жыцця. Вайскоўцы запрасілі да сябе ў госці, тым больш, што хлопцам будзе асабліва цікава і пазнавальна пабываць у вайсковых часцях, на свае вочы пабачыць баявую тэхніку і ўзбраенні. А музей 52-га пошукавага батальёна не пакіне раўнадушным — адназначна. Там сабраны ўнікальныя экспанаты. Некаторых, верагодна, няма нават у экспазіцыі музея Вялікай Айчыннай вайны. Ім будзе цікава знутры пабачыць вайсковае жыццё.

На развітанне дамовіліся і надалей не губляць сувязі, падтрымліваць стасункі.

На здымку: капітан Андрэй Зінкевіч, Наталля Бахарава і падпалкоўнік Аляксандр Трубека ў гасцях у Людмілы Шнітко і яе выхаванцаў: Вані і Дзімы Смажэўскіх, Лёшы Разумава і Стаса Атрашкевіча.

Васіль МАТЫРКА